Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικά που με έχει διδάξει εμπειρικά η ζωή για τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, γιατί κάνουν τη δική μου ζωή καλύτερη:
α) Να δίνω πρώτη αυτό που θέλω να μου δώσουν.
Όταν περιμένω κάτι από τους άλλους, γίνομαι ευάλωτη στην απογοήτευση και τον πόνο, αν δεν εκπληρωθούν οι προσδοκίες μου. Ψάχνω λοιπόν να βρω τι συμβολίζει για μένα αυτό που θα ήθελα από τον άλλο. Ανακαλύπτω την ποιότητα που αναζητώ, οπότε ψάχνω και τη βρίσκω ήδη μέσα μου. Π.χ. αν περιμένω ένα δώρο, αυτό για μένα συμβολίζει οτι ο άλλος με αγαπά και με σκέφτεται. Όταν δίνω πρώτη, ανακαλύπτω οτι έχω ήδη μέσα μου αυτό που θα ήθελα από τον άλλο. Αυτό με βοηθά να ξεκολλήσω από την προσδοκία, ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζομαι από την χαρά να προσφέρω.
β) Να επωφελούμαι από τους “δύσκολους” ή “κακούς” ανθρώπους στη ζωή μου.
Έχω δει (εκ των υστέρων), οτι για όσο σχετίζονται μαζί μου, είναι δάσκαλοι μου και με εξελίσσουν. Μπορώ να απομακρυνθώ από όσους είναι βλαπτικοί και μένα,αλλά χωρίς να τους κρίνω, να τους κατηγορώ, να τους μισώ, να θέλω το κακό τους ή να τους εκδικηθώ. Ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που με έχουν βλάψει, έπραξαν αυτό που θεωρούσαν καλύτερο για τον εαυτό τους. Προσπαθούσαν να επιβεβαιώσουν την αξία τους ή να ευνοήσουν τα συμφέροντα τους, γιατί το είχαν ανάγκη. Ο καθένας κουβαλά και δημιουργεί το δικό του Κάρμα και είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Επίσης, έχω δει οτι όσο πιο “κακός” είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερο πόνο έχει μέσα του. Οι “κακίες” είναι τρόπος για να χειριστεί τον πόνο του – μέχρι να συνειδητοποιήσει, σε δικό του χρόνο, οτι τελικά τον αυξάνουν αντί να τον μειώνουν.
γ) Να μπαίνω στη θέση του άλλου.
Βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά του άλλου, μπορώ να τον δέχομαι όπως είναι. Τότε, αναβλύζουν αυθόρμητα από μέσα μου κατανόηση, συμπόνοια και συγχώρεση για όσα έχει κάνει που με έχουν θυμώσει ή πονέσει.
δ) Να θυμάμαι τι είναι ψευδαίσθηση και τι αληθινό
Όλα τα συναισθήματα, τα υλικά πράγματα, το σώμα και οι ιδέες – που συνήθως γίνονται αγκάθια στις σχέσεις – είναι ψευδαίσθηση. Δηλαδή είναι παροδικά, φθαρτά και περιορισμένα. Δεν αξίζει τον κόπο να κολλάω σ’ αυτά. Όσο περισσότερο παραιτούμαι από την προσκόλληση σ’ αυτά, τόσο πιο κοντά έρχομαι στον αληθινό μου Εαυτό. Εκεί, εγώ και ο “άλλος” είμαστε ΕΝΑ.
Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικά που με έχει διδάξει εμπειρικά η ζωή για τις σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους, γιατί κάνουν τη δική μου ζωή καλύτερη:
α) Να δίνω πρώτη αυτό που θέλω να μου δώσουν.
Όταν περιμένω κάτι από τους άλλους, γίνομαι ευάλωτη στην απογοήτευση και τον πόνο, αν δεν εκπληρωθούν οι προσδοκίες μου. Ψάχνω λοιπόν να βρω τι συμβολίζει για μένα αυτό που θα ήθελα από τον άλλο. Ανακαλύπτω την ποιότητα που αναζητώ, οπότε ψάχνω και τη βρίσκω ήδη μέσα μου. Π.χ. αν περιμένω ένα δώρο, αυτό για μένα συμβολίζει οτι ο άλλος με αγαπά και με σκέφτεται. Όταν δίνω πρώτη, ανακαλύπτω οτι έχω ήδη μέσα μου αυτό που θα ήθελα από τον άλλο. Αυτό με βοηθά να ξεκολλήσω από την προσδοκία, ενώ ταυτόχρονα εμπλουτίζομαι από την χαρά να προσφέρω.
β) Να επωφελούμαι από τους “δύσκολους” ή “κακούς” ανθρώπους στη ζωή μου.
Έχω δει (εκ των υστέρων), οτι για όσο σχετίζονται μαζί μου, είναι δάσκαλοι μου και με εξελίσσουν. Μπορώ να απομακρυνθώ από όσους είναι βλαπτικοί και μένα,αλλά χωρίς να τους κρίνω, να τους κατηγορώ, να τους μισώ, να θέλω το κακό τους ή να τους εκδικηθώ. Ανακάλυψα πως οι άνθρωποι που με έχουν βλάψει, έπραξαν αυτό που θεωρούσαν καλύτερο για τον εαυτό τους. Προσπαθούσαν να επιβεβαιώσουν την αξία τους ή να ευνοήσουν τα συμφέροντα τους, γιατί το είχαν ανάγκη. Ο καθένας κουβαλά και δημιουργεί το δικό του Κάρμα και είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Επίσης, έχω δει οτι όσο πιο “κακός” είναι κάποιος, τόσο μεγαλύτερο πόνο έχει μέσα του. Οι “κακίες” είναι τρόπος για να χειριστεί τον πόνο του – μέχρι να συνειδητοποιήσει, σε δικό του χρόνο, οτι τελικά τον αυξάνουν αντί να τον μειώνουν.
γ) Να μπαίνω στη θέση του άλλου.
Βλέποντας τα πράγματα από τη σκοπιά του άλλου, μπορώ να τον δέχομαι όπως είναι. Τότε, αναβλύζουν αυθόρμητα από μέσα μου κατανόηση, συμπόνοια και συγχώρεση για όσα έχει κάνει που με έχουν θυμώσει ή πονέσει.
δ) Να θυμάμαι τι είναι ψευδαίσθηση και τι αληθινό
Όλα τα συναισθήματα, τα υλικά πράγματα, το σώμα και οι ιδέες – που συνήθως γίνονται αγκάθια στις σχέσεις – είναι ψευδαίσθηση. Δηλαδή είναι παροδικά, φθαρτά και περιορισμένα. Δεν αξίζει τον κόπο να κολλάω σ’ αυτά. Όσο περισσότερο παραιτούμαι από την προσκόλληση σ’ αυτά, τόσο πιο κοντά έρχομαι στον αληθινό μου Εαυτό. Εκεί, εγώ και ο “άλλος” είμαστε ΕΝΑ.