Ο «εσωτερικός τοίχος» για στερεότητα και σταθερότητα:
Όσο πιο συμπαγές είναι ένα σώμα, τόσο πιο σταθερή ισορροπία έχει, ενώ αν αποτελείται από πολλά συνδεμένα μέρη, είναι πιο ασταθές και επιρρεπές σε διάλυση ή και πτώση.
Όσο πιο συμπαγές είναι ένα σώμα, τόσο πιο σταθερή ισορροπία έχει, ενώ αν αποτελείται από πολλά συνδεμένα μέρη, είναι πιο ασταθές και επιρρεπές σε διάλυση ή και πτώση.
Ένα συμπαγές αντικείμενο είναι πολύ πιο σταθερό και στέρεο από ότι κάτι σύνθετο, κατασκευασμένο από τμήματα που μπορούν να κινούνται ανεξάρτητα. Π.χ. ένα τσιμεντένιο οικοδόμημα είναι πολύ πιο σταθερό και στέρεο από ότι ένα σπίτι κατασκευασμένο με ξύλινες σανίδες.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι σταθερό ούτε στέρεο. Αποτελείται από πολλά μαζί ευκίνητα μέρη και καλά κάνει. Παρόλο που η ευκινησία το κάνει πιο ασταθές από άποψη ισορροπίας, η ίδια η ευκινησία του επιτρέπει και προσαρμογές, για να μην χάνει εύκολα την ισορροπία του ή για να την ξαναβρίσκει αμέσως αν πάει να τη χάσει, πριν πέσει και χτυπήσει. Το μυστικό είναι να βρίσκουμε την ισορροπία μας συνέχεια, ενώ πιθανό κινδυνεύουμε συνέχεια να τη χάσουμε.
Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι σταθερό ούτε στέρεο. Αποτελείται από πολλά μαζί ευκίνητα μέρη και καλά κάνει. Παρόλο που η ευκινησία το κάνει πιο ασταθές από άποψη ισορροπίας, η ίδια η ευκινησία του επιτρέπει και προσαρμογές, για να μην χάνει εύκολα την ισορροπία του ή για να την ξαναβρίσκει αμέσως αν πάει να τη χάσει, πριν πέσει και χτυπήσει. Το μυστικό είναι να βρίσκουμε την ισορροπία μας συνέχεια, ενώ πιθανό κινδυνεύουμε συνέχεια να τη χάσουμε.
Άρα, το μυστικό στις Ασάνες ισορροπίας δεν είναι η σταθερότητα και η ακινησία, αλλά η ευκολία προσαρμογής. Ναι μεν κρατάμε ακίνητα όσα μέρη του σώματος δε χρειάζεται να κινούνται, αλλά πρέπει να επιτρέπουμε μικροκινήσεις σε όσα μέρη του σώματος χρειάζεται να κινηθούν, προκειμένου να διατηρηθεί η ισορροπία.
Π.χ. τέτοιες μικροκινήσεις συμβαίνουν στην Αστραγαλοκνημική άρθρωση του στηρίζοντος ποδιού στον Χορευτή (Ναταραζάσανα) ή στο Δέντρο (Βρκσάσανα). Αυτά τα «τρεμοπαιξίματα» δεν πρέπει να τα μαχόμαστε. Πρέπει να τα επιτρέπουμε γιατί είναι οι αντανακλαστικές (αυτόματες και ασυνείδητες) προσπάθειες του σώματος να διατηρεί μια δυναμική ισορροπία.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να βρούμε ποια μέρη του σώματος μπορούν να μείνουν σχετικά ακίνητα και σταθερά έστε για λίγο. Π.χ. αυτά θα μπορούσαν να είναι κυρίως οι μύες και οι αρθρώσεις του κορμού, ιδίως της σπονδυλικής στήλης. Αν όμως πάμε να χάσουμε την ισορροπία μας, αμέσως και ο κορμός θα κάνει τις μικροκινήσεις προσαρμογής και δεν πρέπει να το εμποδίσουμε.
Εκεί θα φανεί χρήσιμη οποιαδήποτε προεργασία έχει κάνει ο μαθητής της Γιόγκα που θα έχει δυναμώσει τους βαθιούς μυς που στηρίζουν το σκελετό του κορμού, ιδίως τους Εγκάρσιους Κοιλιακούς, το Περινεϊκό διάφραγμα, τους Πολυσχιδείς και τους Ορθωτήρες της σπονδυλικής στήλης.
Δευτερευόντως χρήσιμοι θα φανούν οι υπόλοιποι Κοιλιακοί και Ραχιαίοι μύες, με ισομετρική φυγόκεντρη σύσπαση. Όλοι αυτοί οι μύες μαζί, πρόσθιοι και οπίσθιοι, λειτουργούν σαν ένας τοίχος, ο οποίος κρατά σαν «σάντουιτς» το εμπρός και πίσω μέρος του κορμού σε ακίνητη έκταση. Χτίστε αυτόν τον εσωτερικό τοίχο συνειδητά.
Μπορείτε βέβαια αρχικά να χρησιμοποιήστε και έναν εξωτερικό τοίχο στις ορθές ισορροπίες, όπου ακουμπάτε ένα μέλος του σώματος, αλλά χωρίς να γέρνετε τον κορμό λοξά επάνω του, έξω από την ευθυγράμμιση του. Έτσι, θα διευκολύνετε τις πρώτες προσπάθειες για το Δέντρο (Βρκσάσανα), το Μισοφέγγαρο (Άρντα Τσαντράσανα) και το Φτερό (Ουτχίτα Χάστα Πανταγκουστάσανα).
Συνηθίστε το σώμα να τηρεί το κέντρο βάρους πάνω από τη βάση στήριξης και εκπαιδεύστε το στο να ενεργοποιεί και να διατηρεί σταθερά για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα τον «εσωτερικό τοίχο». Η καλύτερη στάση για να εκπαιδεύσει κανείς το σώμα του στην ακλόνητη σταθερότητα του «εσωτερικού τοίχου» είναι η Ταντάσανα και μετά ενσωματώνει παρόμοιο έλεγχο και στις υπόλοιπες στάσεις.
Στη συνέχεια, όταν είστε έτοιμοι να εκτελέσετε στάσεις ισορροπίας μακριά από τον εξωτερικό τοίχο, ενεργοποιείστε πρώτα ή όσο πιο σύντομα μπορείτε τον «εσωτερικό τοίχο» του κορμού, ώστε να είναι σταθερός και ακίνητος στην έκταση του. Μετά ελέγξτε το κέντρο βάρους πάνω από τη βάση στήριξης. Στη συνέχεια μπείτε στη στάση έστω και σε πιο εύκολη θέση για το σηκωμένο πόδι ή τα χέρια ή για οποιοδήποτε άλλο μέλος του σώματος.
Θα έχετε περισσότερα οφέλη με μια τέτοια προσέγγιση, παρά αν πασχίζατε με προτεραιότητα στην ακραία θέση των μελών - κάτι που πρέπει να συμβεί σταδιακά και αργότερα, με αργές κινήσεις, αφού έχετε κατακτήσει τον έλεγχο της σταθερότητας στον κορμό και διατηρώντας τον σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας.
Παρόμοιο έλεγχο θα χρειαστεί να έχετε στα πόδια όταν αυτά είναι στον αέρα, ιδίως σε ανάποδες στάσεις ισορροπίας. Γι’ αυτό θα πρέπει να τα κρατάτε ενωμένα σαν ένα πόδι, ενώνοντας τα δύο «κότσια» στις βάσεις των μεγάλων δακτύλων, αλλά όχι τις φτέρνες, για να μην στρίβουν προς τα έξω οι μηροί στα ισχία. Κάντε το αυτό, ανεξάρτητα από την κατεύθυνσή τους και από το αν η άσκηση απαιτεί να είναι τεντωμένα ή λυγισμένα.
Π.χ. τέτοιες μικροκινήσεις συμβαίνουν στην Αστραγαλοκνημική άρθρωση του στηρίζοντος ποδιού στον Χορευτή (Ναταραζάσανα) ή στο Δέντρο (Βρκσάσανα). Αυτά τα «τρεμοπαιξίματα» δεν πρέπει να τα μαχόμαστε. Πρέπει να τα επιτρέπουμε γιατί είναι οι αντανακλαστικές (αυτόματες και ασυνείδητες) προσπάθειες του σώματος να διατηρεί μια δυναμική ισορροπία.
Ταυτόχρονα, θα πρέπει να βρούμε ποια μέρη του σώματος μπορούν να μείνουν σχετικά ακίνητα και σταθερά έστε για λίγο. Π.χ. αυτά θα μπορούσαν να είναι κυρίως οι μύες και οι αρθρώσεις του κορμού, ιδίως της σπονδυλικής στήλης. Αν όμως πάμε να χάσουμε την ισορροπία μας, αμέσως και ο κορμός θα κάνει τις μικροκινήσεις προσαρμογής και δεν πρέπει να το εμποδίσουμε.
Εκεί θα φανεί χρήσιμη οποιαδήποτε προεργασία έχει κάνει ο μαθητής της Γιόγκα που θα έχει δυναμώσει τους βαθιούς μυς που στηρίζουν το σκελετό του κορμού, ιδίως τους Εγκάρσιους Κοιλιακούς, το Περινεϊκό διάφραγμα, τους Πολυσχιδείς και τους Ορθωτήρες της σπονδυλικής στήλης.
Δευτερευόντως χρήσιμοι θα φανούν οι υπόλοιποι Κοιλιακοί και Ραχιαίοι μύες, με ισομετρική φυγόκεντρη σύσπαση. Όλοι αυτοί οι μύες μαζί, πρόσθιοι και οπίσθιοι, λειτουργούν σαν ένας τοίχος, ο οποίος κρατά σαν «σάντουιτς» το εμπρός και πίσω μέρος του κορμού σε ακίνητη έκταση. Χτίστε αυτόν τον εσωτερικό τοίχο συνειδητά.
Μπορείτε βέβαια αρχικά να χρησιμοποιήστε και έναν εξωτερικό τοίχο στις ορθές ισορροπίες, όπου ακουμπάτε ένα μέλος του σώματος, αλλά χωρίς να γέρνετε τον κορμό λοξά επάνω του, έξω από την ευθυγράμμιση του. Έτσι, θα διευκολύνετε τις πρώτες προσπάθειες για το Δέντρο (Βρκσάσανα), το Μισοφέγγαρο (Άρντα Τσαντράσανα) και το Φτερό (Ουτχίτα Χάστα Πανταγκουστάσανα).
Συνηθίστε το σώμα να τηρεί το κέντρο βάρους πάνω από τη βάση στήριξης και εκπαιδεύστε το στο να ενεργοποιεί και να διατηρεί σταθερά για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα τον «εσωτερικό τοίχο». Η καλύτερη στάση για να εκπαιδεύσει κανείς το σώμα του στην ακλόνητη σταθερότητα του «εσωτερικού τοίχου» είναι η Ταντάσανα και μετά ενσωματώνει παρόμοιο έλεγχο και στις υπόλοιπες στάσεις.
Στη συνέχεια, όταν είστε έτοιμοι να εκτελέσετε στάσεις ισορροπίας μακριά από τον εξωτερικό τοίχο, ενεργοποιείστε πρώτα ή όσο πιο σύντομα μπορείτε τον «εσωτερικό τοίχο» του κορμού, ώστε να είναι σταθερός και ακίνητος στην έκταση του. Μετά ελέγξτε το κέντρο βάρους πάνω από τη βάση στήριξης. Στη συνέχεια μπείτε στη στάση έστω και σε πιο εύκολη θέση για το σηκωμένο πόδι ή τα χέρια ή για οποιοδήποτε άλλο μέλος του σώματος.
Θα έχετε περισσότερα οφέλη με μια τέτοια προσέγγιση, παρά αν πασχίζατε με προτεραιότητα στην ακραία θέση των μελών - κάτι που πρέπει να συμβεί σταδιακά και αργότερα, με αργές κινήσεις, αφού έχετε κατακτήσει τον έλεγχο της σταθερότητας στον κορμό και διατηρώντας τον σε όλη τη διάρκεια της προσπάθειας.
Παρόμοιο έλεγχο θα χρειαστεί να έχετε στα πόδια όταν αυτά είναι στον αέρα, ιδίως σε ανάποδες στάσεις ισορροπίας. Γι’ αυτό θα πρέπει να τα κρατάτε ενωμένα σαν ένα πόδι, ενώνοντας τα δύο «κότσια» στις βάσεις των μεγάλων δακτύλων, αλλά όχι τις φτέρνες, για να μην στρίβουν προς τα έξω οι μηροί στα ισχία. Κάντε το αυτό, ανεξάρτητα από την κατεύθυνσή τους και από το αν η άσκηση απαιτεί να είναι τεντωμένα ή λυγισμένα.
Θα πρέπει να σταθεροποιήσετε τα πόδια για να πετύχετε ασκήσεις όπως η Σιρσάσανα (Στάση στο Κεφάλι), η Πίντσα Μαγιουράσανα (Ουρά Παγονιού), η Πάρσβα Σαρβανγκάσανα (Λοξή Λαμπάδα), η Πάρσβα Μπακάσανα (Λοξός Κόρακας) και η Βρσικάσανα (Σκορπιός).
Αλλά αρχίστε με κάτι πιο εύκολο. Συσπάστε τον Μέσο Γλουτιαίο (το «ψωμάκι» στο πάνω και έξω πλάι του μηρού) στο στηρίζον πόδι στο απλό Δέντρο. Θα δείτε πόσο θα μειωθεί το «τρεμοπαίξιμο» στον αστράγαλο του ίδιου ποδιού και πόσο θα αυξηθεί η σταθερότητα της ισορροπίας σας.
Ένα άλλο «κόλπο» είναι να συσπάτε τους βραχιόνιους μυς στο αντίθετο μπράτσο από το στηρίζον πόδι. Δηλαδή, αν στέκεστε στο δεξί πόδι, συσπάστε ισομετρικά στο αριστερό μπράτσο τον Δικέφαλο Βραχιόνιο, τον Δελτοειδή, τον Τρικέφαλο Βραχιόνιο. Προσπαθήστε να μη συσπάσετε το πάνω μέρος του ώμου, δηλαδή τον Τραπεζοειδή. Αφήστε αυτό το μέρος χαλαρό και κατεβασμένο. Αυτή η αντιστάθμιση θα μειώσει ακόμα περισσότερο το «τρεμοπαίξιμο» στον δεξιό αστράγαλο και θα αυξήσει εύκολα τη σταθερότητα σας.
Copyright: Stavroula Kapetaniou
Αλλά αρχίστε με κάτι πιο εύκολο. Συσπάστε τον Μέσο Γλουτιαίο (το «ψωμάκι» στο πάνω και έξω πλάι του μηρού) στο στηρίζον πόδι στο απλό Δέντρο. Θα δείτε πόσο θα μειωθεί το «τρεμοπαίξιμο» στον αστράγαλο του ίδιου ποδιού και πόσο θα αυξηθεί η σταθερότητα της ισορροπίας σας.
Ένα άλλο «κόλπο» είναι να συσπάτε τους βραχιόνιους μυς στο αντίθετο μπράτσο από το στηρίζον πόδι. Δηλαδή, αν στέκεστε στο δεξί πόδι, συσπάστε ισομετρικά στο αριστερό μπράτσο τον Δικέφαλο Βραχιόνιο, τον Δελτοειδή, τον Τρικέφαλο Βραχιόνιο. Προσπαθήστε να μη συσπάσετε το πάνω μέρος του ώμου, δηλαδή τον Τραπεζοειδή. Αφήστε αυτό το μέρος χαλαρό και κατεβασμένο. Αυτή η αντιστάθμιση θα μειώσει ακόμα περισσότερο το «τρεμοπαίξιμο» στον δεξιό αστράγαλο και θα αυξήσει εύκολα τη σταθερότητα σας.
Copyright: Stavroula Kapetaniou
RSS Feed